(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)

ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ေအာင္စိုးပါ။ …..ၿမိဳ႕နဲ႔ …..ၿမိဳ႕ ေျပးဆြဲတဲ့ ….. ဒိုင္နာယာဥ္ အသင္း မွာ ဂိတ္စာေရး အလုပ္ လုပ္ကိုင္လွ်က္ ရွိၿပီး မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္း လုပ္ကိုင္ ေကၽြးေမြး ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သား ၂ ေယာက္ ရွိပါတယ္၊ အႀကီးက ၉-တန္း - ၁၄ ႏွစ္၊ အငယ္က ၅ ႏွစ္၊ ဒီႏွစ္မွ ေက်ာင္းစ ထားတာ၊ သူငယ္တန္းပါ။ သမီး ၁ ေယာက္၊ သူက အလတ္၊ ၁၂ ႏွစ္၊ ရ - တန္း ေရာက္ေနၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရး ေကာင္းစဥ္က လုပ္ငန္းကို တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခု၊ ၄ လပိုင္း ေလာက္ကစၿပီး မထင္မွတ္ဘဲ ဖ်ားလိုက္၊ ေဆးကုေတာ့လဲ ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္လာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကားသမားေတြက ဒီေကာင္ A လို႔ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္မိပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ မထင္မိပါ။

အဲဒီေနာက္ ဖခင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ ျပဳစုတုန္းမွာဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ မူးလဲၿပီး အျပင္းဖ်ားတဲ့ အတြက္ ေဆးခန္းကို သြားကုရင္း ေသြးစစ္ၾကည့္ေတာ့ HIV ပိုး ရွိေနတာ သိခဲ့ ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ -လ ပိုင္း ရွိၿပီ။

အဲဒီေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုဘဲ ကၽြန္ေတာ္ တအားပိန္က်သြားၿပီး အသားေရာင္ကလဲ မြဲေျခာက္ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ လူအ၀င္အထြက္ နည္းသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ မလာၾကေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ေနတာကလည္း ကားႀကီး၀င္းထဲမွာဘဲ။ လူေတြက အိမ္လဲမလာ၊ ဂိတ္ထဲ သြားျပန္ေတာ့ ကားသမားေတြက ေရွာင္။ ကၽြန္ေတာ္လာရင္ သူတို႔သြား။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေသာက္ၿပီးရင္ အဲဒီအိုးမွာ သူတို႔ မေသာက္ၾကေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ေကၽြးတဲ့ ကြမ္းဆိုရင္ သူတို႔ မစားရဲၾက။ တခ်ဳိ႕ယူသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကြယ္ရာမွာ လြင့္ပစ္ၾကတယ္။

 ေရႊျခေသၤ့သြားၿပီး အသင္း၀င္ပါလား၊ အဲဒီမွာ A ေတြ ကုေပးတယ္ ဆိုၿပီး တခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သြားဘို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရာဂါရွိတာ တျခားသူေတြ သိကုန္မွာ၊ အဲဒီကို ဒီပံုစံနဲ႔ အ၀င္အထြက္ လုပ္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာ လိုက္ေၾကာ္ျငာသလို ျဖစ္မွာေပါ့၊ မသြားဘူးဆိုၿပီး အိမ္တြင္း ပုန္းေနလိုက္တယ္။

အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ့္ ဂိတ္မႈးသိေတာ့ ဒီေရာဂါဟာ ရွက္ေနရမယ့္ဟာ မဟုတ္ဘူး၊ ကုရင္ ရတယ္၊ မင္းတို႔ ကိုယ့္ရွိမွ ကိုယ္စားရတာ၊ သူမ်ားေတြ ထည့္တြက္မေနနဲ႔၊ သြား ကုၾကလို႔ လာေျပာမွ ေရာက္ သြားေတာ့တာ။ ဂိတ္မႈးက ကၽြန္ေတာ့္တင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ ကူးတယ္၊ ဘယ္လိုဆိုရင္ မကူးဘူး ဆိုတာေတြကို ကားသမားေတြကို ရွင္းျပတယ္။

သူက စာဖတ္တယ္၊ ပညာတတ္တယ္၊ ပညာေပးစာေစာင္ေတြ ဖတ္ၿပီး ေသခ်ာရွင္းျပတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေၾကာက္ၾကတဲ့သူေတြကို ေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဂိတ္မႈးက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ မဆင္းႏိုင္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာကို လူစားထိုးမခန္႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ခြဲတမ္းကို နဂိုတုန္းက အတုိုင္းဘဲ ေပးတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကို ေစ်းဘိုး လိုသေလာက္သာ လာထုတ္ ဆိုၿပီး စာရင္းနဲ႔ ေသခ်ာထိန္းေပးထားတယ္။

ေရႊျခေသၤ့ေရာက္ေတာ့ သူတို႔အကူအညီနဲ႔ ေဆးရုံမွာ မိသားစုလိုက္ ေသြးစစ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမရယ္၊ အငယ္ဆံုးသားေလးရယ္ ထပ္ေတြ႔တယ္ဗ်ာ။ အဲဒီသတင္းလည္း ၾကားေရာ တၿမိဳ႕ထဲေန ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေရာက္လာၿပီး အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ကူးမွာစိုးရတယ္ ဆိုၿပီး လာေခၚ သြားပါေရာ။ သူေရာ၊ ရြာမွာေနတဲ့ ညီမေရာက အိမ္ကို လာေတာ့ ေရာက္လာတတ္တယ္။ ဒါေပ မယ့္ သူတို႔ ေရဘူးနဲ႔သူ၊ အစားအေသာက္ အသံုးအေဆာင္ ဘာဆို ဘာမွ မတို႔ မထိေတာ့ဘူး။

ဒီေရာဂါဟာ အလြယ္တကူ ကူးစက္လိမ့္မယ္ ထင္တာေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေရာဂါပိုးဟာ အလြယ္တကူ မကူးစက္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္လို႔ အဖဲြ႔ထဲ ေရာက္မွ ေပးတဲ့ စာရြက္ေတြ ဖတ္ရင္း၊ ဆရာေတြ ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္း၊ အခ်င္းခ်င္းေတြ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကရင္းကေန နားလည္ လာေတာ့တာကိုး။

ေရႊျခေသၤ့ေရာက္လို႔ ေဆးကုရ၊ ေဆးရုံကလဲ ေဆးအခ်ဳိ႕ရ၊ ယူနီဆက္က ဖြင့္တဲ့ CHBCDRC (Dannish Red Cross)၊ သူတို႔ဆီကလဲ အကူအညီေတြ အေထာက္အပံ့ေတြလဲရ ဆိုေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြလဲ တက္လာ၊ အိမ္ျပင္လဲ ျပန္ထြက္ရဲလာေပါ့ေလ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဆးအလွဴရွင္ ေပၚၿပီတဲ့၊ ေရႊျခေသၤ့က လာအေၾကာင္း ၾကားတယ္။ မိသားစု၀င္မ်ားတဲ့သူေတြနဲ႔ မျဖစ္မေန ေဆးေကၽြးရေတာ့မယ့္ သူေတြကို ဦးစား ေပးတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႏွစ္ခ်က္လံုး ဆိုင္ေနတယ္။ မႏၱေလး သြားရမယ္၊ ဒီမွာက CD4 စစ္တာတို႔၊ အထူးကုဆရာ၀န္တို႔ ဘာမွ မရွိဘူးေလ။ လမ္းစားရိတ္ စားစရိတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ က်ခံရမယ္၊ က်န္တာ အလွဴရွင္က အကုန္ တာ၀န္ယူတယ္တဲ့။ အဲဒီစားရိတ္ သံုးေလးေထာင္ ေလာက္ကိုဘဲ မတတ္ႏိုင္လို႔ ထားခဲ့ပါေတာ့ ဆိုတဲ့သူ ၃ ေယာက္ ရွိတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ ေရႊျခေသၤ့ကဘဲ စားရိတ္ေပးေခၚခဲ့တယ္။

 အဖြဲ႔က ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး သြားခဲ့ၾက တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းက တည္းဘို႔ ေနရာေပးပါတယ္။ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်းဇူး အင္မတန္ႀကီးပါတယ္။

မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္တို႔လို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လူမမာေတြ တၿပံဳႀကီးကို လက္ခံမယ့္ေနရာ မရွိပါဘူး။ တကယ္ဘဲဗ်ာ၊ လမ္းမွာေရာ ေဆးခန္းမွာေရာ ထမင္းဆိုင္မွာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ ၾကတဲ့လူေတြ မနဲဘူး။ ေဆး စစားတဲ့  ၇ ေယာက္ထဲက ၃ ဦး ဆံုးသြားတယ္ ။ ကံေကာင္းေထာက္ မစြာ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ပိုကံေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ့္အေမဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတာ္တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကားၿပီး လွမ္းေခၚတယ္။သူက …….. ရုံးက HIV/AIDS ေရာဂါတိုက္ဖ်က္ေရး စီမံခ်က္ အရာရွိ။ သူက လားရႈိးၿမိဳ႕ AZG မွာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ၃ ေယာက္လံုးအတြက္ ARV ေဆး ရႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ကားသမား ျဖစ္တဲ့အတြက္ လမ္းစရိတ္ပါ ရႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ အလြန္ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃ ေယာက္လံုး ေဆးရခဲ့တယ္။ ေဝးေပ ပင္ပန္းေပ မယ့္ ပင္ပန္းက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလွဴရွင္ဆီက လွဴတဲ့ဟာကိုေတာ့ အေျခအေန ဆိုးတဲ့ ဘဝတူတစ္ေယာက္ အတြက္ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ သားခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူ႔ေယာက်ာ္းက ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ထဲက ဒီေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားတာ၊ သူလဲ ၂၀၀၈ -၂၀၀၉ မွာ ပိန္ၿပီး လကၡဏာေတြ ျပလို႔ ရြာမွာ အိမ္တြင္းပုန္း ျပန္လုပ္ေနတာ။ သူ႔အေဖက သူ႔သမီးေလး လူေတြသူေတြ ျမင္ၿပီး အေျပာခံရမွာစိုးလို႔ ေန႔ဆို အိပ္၊ ညက်ရင္ ထ၊ အိမ္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္၊ တိုင္းရင္းေဆးေတြ ေကၽြး၊ အဲလို ထားတာ၊ ေျပာရရင္ ေသ ေတာ့မယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပၿပီး သူ႔ကို လွမ္းေခၚ၊ ေရႊျခေသၤ့ လိုက္ပို႔၊ AZG ေခၚသြား၊ အဲဒီမွာ သူ႔ကို ေဆးစတိုက္ေတာ့ သူ႔ CD4 က ၇ ဘဲ ရွိေတာ့တယ္။

ခု သူလဲ ေကာင္းေနၿပီ၊ အလုပ္ေတာင္ ျပန္လုပ္ေနၿပီ။ တျခား ဘ၀တူ ၆ ဦးကိုလည္း ေဆးရေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္လဲ သြားခ်င္တဲ့သူေတြကို လိုက္ပို႔ေနအံုးမွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီးက ပို႔တာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂိတ္ျပန္ဆင္း ေနရၿပီေလ။

၂၀၁၀၊ ၂ လပိုင္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က်န္းမာေရးအေတာ္ ေကာင္းလာၿပီ၊ အသားအေရလည္း ျပန္ျပည့္လာတယ္။ အလုပ္လဲ ျပန္ဆင္းႏိုင္လာတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး လဲ အဆင္ေျပလာတယ္။ အရင္က ေရွာင္ခဲ့ ရွားခဲ့သူေတြလဲ ပံုမွန္ေျပာဆိုဆက္ဆံစ ျပဳလာတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းတုန္းက စက္ဆုပ္ ရြံရွာတဲ့ ပံုသ႑ာန္ လကၡဏာမ်ားနဲ႔ ခြဲျခားဆက္ဆံခဲ့ ၾကတာေတြလဲ အခု မရွိေတာ့ပါဘူး။

ကား၀င္းနဲ႔ ဂိတ္ထဲမွာရွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ကားသမားေတြက ေအာင္စိုးႀကီး ဒီလို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ က်န္းမာေရး ျပန္ေကာင္းလာတာ အံ့ၾသစရာဘဲ၊ ငါတို႔က ေသမယ္လို႔ ထင္ထားတာဘာညာနဲ႔ ေမးခြန္းမ်ဳိးစံု ေမးရင္း ေျဖရင္း ဆက္ဆံေရးေတြ ျပန္ေကာင္းလာတာေပါ့ဗ်ာ။

HIV နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့ေဆးေတြ ဗဟုသုတေတြ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို လက္ဆင့္ ကမ္း ေျပာျပႏိုင္ခဲ့တယ္။

အျဖစ္ဆိုးႀကီးက ျပန္ေကာင္းေအာင္ ရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ပံုကိုလဲ ရွင္းျပရတယ္။ HIV နဲ႔ ေနထိုင္နည္း ေတြကိုလည္း ေျပာျပရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က သိခ်င္တဲ့သူကလဲ အေတာ္မ်ားသား။

ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ARV ေသာက္လို႔ သက္သာေကာင္းမြန္ေနမွန္း သိတာေတာင္ ဓာတ္လိုလို ေပ်ာက္ေစ လိုလိုနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါ ေသာက္လဲစ ေဆးျဖတ္လို႔ ဒုကၡပင္လယ္ေဝ ေနသူေတြလဲ ရွိတာဘဲဗ် …..

ေအာင္စုိး
ဒီဇင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၁၀